به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از خراسان رضوی، هنوز زمان نه چندان زیادی از خروج حسین بن علی(ع) از مکه نگذشته بود که بی وفایی کوفیان کاروان خون خدا را در مسیر دیگری غیر از مسیر رفتن به کوفه قرار داد.
کاروان قافله عشق منزل به منزل راه را طی کرد و در این مسیر عدهای با رهروان بهشت همراه شدند و برخی هم کم سعادت از این هم رکابی پشت به حقیقت کردند و سرگرمی و دلخوشیهای ظاهری دنیا را برگزیدند.
بعد از آنی که حربن یزید ریاحی مسیر حرکت امام به سوی کوفه را بست، مصادف با روز پنجشنبه دوم محرم الحرام سال، 61 قمری قافله عشق به قافلهسالاری حسین بن علی(ع) به منزلگاهی رسید که حضرت نام این سرزمین را پرسیدند و گفته شد، «شط فرات»، ایشان فرمودند، نام دیگری هم دارد و پاسخ آمد «کربلا».
سیدالشهدا(ع) خاک این زمین را بوئیدند و فرمودند: این همان زمین است که جبرئیل به جدم رسول خدا(ص) خبر داد که من در آن کشته خواهم شد؛ سپس امام حسین(ع) زمین کربلا را که چهار میل در چهار میل وسعت داشت از ساکنان نینوا و غاضریه به شصت هزار درهم خرید و دستور برپایی خیمهها را در محلی که در دید دشمن نباشد، دادند.
پس از فرود آمدن امام حسین(ع) و یارانش در کربلا سپاه حر نیز در کربلا مستقر شد و در ادامه حربن یزید ریاحی نامهای به عبیداللّه بن زیاد نوشت و او را از فرود آمدن حضرت در این سرزمین با خبر کرد.
آری اینجا همان سرزمینی است که زینب(س)، داغدار برادر میشود و آل الله به اسارات میروند، کربلا؛ سرزمین عطش، قنوت و شهادت مقتدای بیسر است؛ این بشریت یخ زده در طول تاریخ حیات خود نشان داده که تا حسین بی علیها به قربانگاه نروند از جمود فکری نجات نمییابد و بیدار نمیشود.
محرم فصل سوختن دلها و آتش گرفتن دامنهاست، محرم فصل خمیدن کمرها و سفیدشدن موهاست. محرم، ماه نگاههای خیر مانده به عظمت آفتاب در گودال قتلگاه و نگاههای نگران زینبی است و محرم، ماه خون شدن دلها، ماه انبساط دلهای مرده است؛ ماه به انتظار برخواستن و گامی در مسیر فرج برداشتن است، ماهی که به امید ظهورش هر روز را با دعای عهد آغاز میکنیم.
چه زیبا است که سال قمری با محرم آغاز میشود، گویی مسلمانان با گره زدن زندگی خود در ابتدای سال با مکتب حسین(ع)، حقیقت و عظمت هستی را در نوای لبیک یا حسین(ع) جسته و به آن رسیدهاند که نمیتوانند حتی لحظهای از این نهضت انسانساز فاصله بگیرند.
سلام بر محرم ...
زهرا قندهاری