به گزارش ایکنا؛ «پیام زن»، ماهنامه فرهنگی، اجتماعی، زن، خانواده و سبک زندگی است که به شماره چهلم رسیده و عناوین متنوعی را به خود اختصاص داده است. این عناوین در چند بخش نارنجستان، جوراب پاره سینما، موفقیت، مجازستان، معنای زندگی، مشاور و اندرونی جای گرفتهاند.
این نشریه در صفحهای با عنوان «بانوی موفق» به معرفی حلیمه خاتون به عنوان اسوه صبر و شکیبایی پرداخته است. او در پانزده سالگی با سیدحمزه سجادیان از روستای «جورد» از توابع لواسانات ازدواج کرد که بیشتر اهالی آن، از سادات و ذریه رسولالله هستند و حاصل این ازدواج ۹ فرزند بود. او چهار تن از فرزندانش را نثار اسلام و انقلاب کرد و با تحمل داغ فرزندان، طعم سالها انتظار را، همچون دیگر مادران مفقودالاثر چشید. حلیمه خاتون ۱۰ سال برای آمدن دو فرزند مفقود الاثرش انتظار کشید و تا زمانی که پیکر مطهرشان برنگشته بود، فکر میکرد شاید پسرهایش زنده هستند و اسیر شده باشند.
«الله کریم» روایتی نزدیک و شنیده نشده از امدادرسانی زنان است. معصومه توحیدی تازه از اردوی جهادی نوروز برگشته بود که خوزستان سیل آمد. حضور و کمکرسانی برای زنها دردسر خودش را داشت. خوبیاش این بود که معصومه هم جهادگری را خوب بلد بود و هم فرهنگ مردمش را خوب میشناخت. معصومه توحیدی میگوید: «خیلی از ارتباطات با اینستاگرام شکل گرفت. بچهها از طریق هشتگ «#سیل_خوزستان» همدیگر را پیدا میکردند و به هم لینک میشدند؛ مثلاً میگفتند که فردا ساعت چهار، پنجاه نفر با بیل و چکمه و فلان جا جمع شوید. قرار اینستایی برای خانمها این طور بود که فلان مسجد قرار است غذا پخته شود؛ هر کسی میتواند هم برای کمک بستهبندی و هم برای پخت و پز بیایید. تقسیمبندی شده بودند. مساجد هر منطقه، حامی چند روستا میشدند. آنچه که شاید شما ندانید، اینکه مساجد در این جا خیلی زنده هستند و محل رفت و آمد کوچکترها و بزرگترها. فعالیت مساحد، یک نقطه مثبت برای سیل خوزستان بود.»
«طعم خوش از یادرفته سریالهای ماه رمضان» نقدی بر سریال رمضانی از «از یادها رفته» در شبکه یک است. این سریال قصد داشت تصویری متفاوت از جامعه ایران در دوره پهلوی اول و حوالی سال ۱۳۲۰ شمسی در تهران نمایش دهد. ملودرامی که در بستر آن، بسیاری از وقایع سیاسی و اجتماعی آن دوره از تاریخ ایران روایت شود؛ مسائلی مانند کشف حجاب، خشونتهای پهلوی اول علیه مردم، به ویژه جمایت در مسجد گوهرشاد، کشت و قاچاق مواد مخدر. اما دلایلی سبب شده است که موضوع اصلی مدنظر، به حاشیه برود. یکی از این دلایل، خشونت بیش از اندازه سریال است و صحنههای مسابقات بوکس که با هدف قتل و کشتار انجام و موجب مرگ یکی از شخصیتهای اصلی سریال میشود. صحنههای شکنجه و قتل و آدمربایی و حتی فروش زنان و دختران که سبب نارضایتی مخاطبان و صاحبنظران حوزه خانواده شد و در یک سوم پایانی فیلم، مشمول محدودیت نمایش برای گروه سنی ۱۲+ شد.
«جوراب پاره سینما» عنوان پروندهای برای بررسی سیاه و سفید بازنمایی پابرهنگان در سینما و تلویزیون ایران پرداخته است. در سینمای این سالهای ایران، قشر ضعیف را به گونهای تصویرسازی کرده که شاید برداشت کاملاً صحیح و دقیقی از این طبقه نباشد. مشخصه اصلی تمام این فیلمها، سیاهنمایی است، سیاهنمایی به معنای نمایش وضعیت غلیظ از آنچه که هست. آیا همیشه همه مستضعفین، لزوماً در فساد غوطهورند؟ همیشه با اعتیاد و دزدی و حنایت همکاسهاند؟ قابل انکار نیست که از هر دری فقر وارد شود، از در دیگر فساد وارد میشود، اما آیا تمام این قشر با چنین مسائلی درگیرند؟ قطعاً نه، اما جریان اصلی سینما، فساد را عضو جداییناپذیر قشر ضعیف میپندارد. سینما با چشم مرفه و نگاه از بالا، به جهان مینگرد و همین امر، باعث میشود از هر چیزی، استفاده هنریاش را ببرد. طبقه ضعیف اجتماعی در جریان اصلی سینما، درگیر جبر اجتماعی است، جبری که معمولاً ریشه در کودکیهای افراد دارد و به کینه، نقرت، انگیزههای خشونت و فساد در آینده بدل میشود. انگار در سینما آدمی که پول ندارد، ته چاهی وسط بیابان افتاده است و راه چارهای برای خروج از آن وضعیت ندارد، وضعیتی رقتبار که چون حاصل جبر اجتماعی است، طوری نشان داده میشود که گویی افراد دخالتی در آن ندارند و نمیتوانند بر آن اثر بگذارند و سالم هم بمانند.
توصیههای تربیتی قرآن و احادیث از زبان مادران برای دختران، عکاسی با رایحه ریحانهها، چگونه یک کودک کارآفرین پرورش دهیم، شهید مصطفی نبیلو به روایت همسر شهید، مسجد اهل سنت «قم سیتی» و سفرنامه سوریه خواندنیهای دیگری از این ماهنامه است.
یادآور میشود؛ ماهنامه «پیام زن» به صاحب امتیازی دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم و مدیرمسئولی محمد حسنی و با بهای ۷ هزار تومان منتشر میشود. آخرین نشریه منتشر شده به شماره مسلل ۳۲۵ و شماره چهلم در دوره جدید رسیده است.
انتهای پیام