متقین همواره خود را کم‌کار می‌شناسند + فیلم

 

در خطبه 193 نهج‌البلاغه می‌خوانیم: «لَا يَرْضَوْنَ مِنْ أَعْمَالِهِمُ الْقَلِيلَ وَ لَا يَسْتَكْثِرُونَ الْكَثِيرَ، فَهُمْ لِأَنْفُسِهِمْ مُتَّهِمُونَ وَ مِنْ أَعْمَالِهِمْ مُشْفِقُونَ» از خصوصیات متقین این است که آنان از کارهای خودشان، به کم راضی نیستند و حتی اگر توفیق بندگی، عبادت و خدمت فراوان هم داشته باشند باز هم کار خود را در پیشگاه خداوند زیاد نمی‌دانند چراکه ما اگر همه عمرمان را چه ساعاتی که خواب یا بیدار هستیم، چه ساعاتی که به تفریح یا عبادت می‌گذرانیم همگی را به خدمت و بندگی خدا سپری کنیم باز هم ذره‌ای از حق عظیم و نامتناهی حضرت پروردگار و نعمت‌های بیکرانی که به ما عطا فرموده را ادا نکرده‌ایم.

 

لذا نباید دچار این تصور خطا و توهم غلط شد که اگر شبی فرصتی دست داد که چند رکعت نماز مستحب نافله در پیشگاه خداوند به جای بیاوریم دچار کبر، غرور و پر توقعی از خداوند شویم که کاری بیش از آنکه استحقاق خداوند و تکلیف ما بود برای او انجام دادیم بلکه متقین واقعی کسانی هستند که هر کاری که در پیشگاه خداوند انجام می‌دهند باز هم خودشان را کم‌کار می‌شناسند و مقصر می‌بینند.

 

متقین هیچگاه خودشان را خارج از عرصه بدهکاری به درگاه حضرت پروردگار نمی‌بینند و نمی‌شناسند. آنان همیشه خودشان را به کوتاهی و تقصیر در پیشگاه خداوند متهم می‌کنند و از کردار خود دل نگران هستند. درست است که با آن چهار خصوصیتی که در جلسه قبل اشاره کردیم که متقین حلیم، علیم، نیکوکار و پارسای حافظ حدود الهی هستند جز کار خیر از آنها سر نمی‌زند اما از آنجا که انسان هستند و انسان جایز الخطاست و ممکن است گرفتار خطا شود بنابراین متقین بیش از دیگران نگران اعمال خودشان هستند.

 

متقین نگران هستند که آیا رسم بندگی را به جای آورده‌اند یا نه و آیا خداوند اعمال آنها را قبول کرده‌ است یا خیر؟ یکی از نکات تأمل برانگیز قرآن این است که مؤمن باید همیشه دغدغه این را داشته باشد که آیا این نمازی که خوانده‌ام مورد قبول حضرت پروردگار بوده است یا خیر و آیا روزه‌ای که گرفته‌ام را قبول کرده است؟ یکی از دعایی که وقتی کسی زیارت می‌رود برای وی می‌خوانیم این است که به محض دیدن وی می‌گوییم قبول باشد. حضرت ابراهیم(ع) وقتی به فرمان خدا پایه‌های خانه کعبه را بنا نهاد خاک از تن خود تکاند و دست بر دست زد و سر به آسمان گرفت و گفت «رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا» یعنی خدایا این کار را از ما قبول کن.

 

متقین همیشه این دغدغه را دارند که آیا آنچه می‌کنند مورد قبول و رضای حضرت پروردگار هست یا نه؟ در قرآن کریم می‌خوانیم: «إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ؛ بی‌تردید خدا از متقیان خواهد پذیرفت» (مائده/ 27) خداوند هر کار خوبی را از هر کسی نمی‌پذیرد بلکه کار خوبی مورد رضایت و پذیرش خداوند است که از بستر تقوا بلند شده باشد.