ناسپاسی و کفران نعمت مردم را به عذاب الهی دچار می‌کند
حجت‌الاسلام والمسلمین ابوذر قوره‌جیلی با اشاره به آیه ۷ سوره مبارکه ابراهیم از سلسله آیات ارائه شده طرح زندگی با آیه‌ها در ۲۵ روز از ماه مبارک رمضان، گفت: این آیه بر اهمیت شکرگزاری از نعمت‌های خداوند تأکید دارد همچنین ناسپاسی و کفران نعمت را زمینه‌ساز عذاب الهی می‌داند.
حجت‌الاسلام والمسلمین ابوذر قوره‌جیلی، مسئول اداره امور قرآنی تبلیغات اسلامی استان کرمانشاه در گفت‌و‌گو با ایکنا از کرمانشاه با اشاره به آیه ۷ سوره مبارکه ابراهیم «وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِن شَکَرْتُمْ لَأَزِیْدَنَّکُمْ وَ لَئِن کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِى لَشَدِیدٌ؛ همانا اگر شکر کنید، قطعاً شما را مىافزایم، و اگر کفران کنید البته عذاب من سخت است» از سلسله آیات ارائه شده طرح زندگی با آیه‌ها در ۲۵ روز از ماه مبارک رمضان، اظهار کرد: این آیه به اهمیت شکرگزاری از نعمت‌های خداوند تأکید دارد همچنین ناسپاسی و کفران نعمت را موجب عذاب الهی برشمرده است.
وی افزود: این آیه مهم‌ترین و صریح‌ترین آیه قرآن درخصوص شکر نعمت و یا کفران آن است که پس از آیه مرتبط به نعمت آزادی و تشکیل حکومت الهی به رهبری حضرت موسی(ع) مطرح شده است و رمز آن که حکومت الهی و رهبر آسمانی مهم‌ترین نعمت‌هاست و اگر شکر شکرگزاری نشود خداوند مردم ناسپاس را به عذاب شدید الهی گرفتار می‌کند.
شکر نعمت، نعمتت افزون کند
حجت‌الاسلام قوره‌جیلی با اشاره به فرموده امام صادق(ع)، تصریح کرد: حضرت در این خصوص شکر نعمت را دوری از گناه می‌دانند و شکر را آن دانسته که انسان نعمت را از خداوند بداند یعنی (نه از زیرکی و علم و عقل و تلاش خود یا دیگران) و به آن چیزی که خداوند به او داده راضی باشد.
وی با بیان اینکه انسان باید در همه حال شاکر نعمات خداوندی باشد، اظهار کرد: انسان باشد قلباً شاکر باشد، زباناً شکرگزار باشد و همواره «الحمدالله» بگوید و عملاً با انجام عبادات و صرف هرآنچه در توان دارد در مسیر رضای خداوند و خدمت به مردم شکرگزار خداوند به سبب نعمت‌هایی باشد که او در اختیارش قرار داده است.
مسئول اداره امور قرآنی تبلیغات اسلامی استان کرمانشاه افزود: سنت خداوند بر آن است که شکرگزاری زمینه ازدیاد نعمت را فراهم کرده «تأذن ربٌکم» و قاطعانه اعلام شده است.
وی در پایان با اشاره به این ضرب‌المثل که شعر نعمت نعمتت افزون کند کفر نعمت از کفت بیرون کند، گفت: خداوند برای تربیت ما، شکر را لازم کرد و این بدان معنا مطلقاً نبوده که محتاج شکر ما باشد بلکه این شکرگزاری را زمینه‌ای برای رشد انسان و گسترش نعمت‌ها قرار داد در مقابل نیز کیفر کفران نعمت را عذاب و گرفتن نعمت قرار داد که پایانی جز سقوط انسان ندارد «لَئِن کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِى لَشَدِیدٌ.»
انتهای پیام
