همراهی و انس با ولی خدا از دستورات مهم قرآن است

حجت‌الاسلام والمسلمین حجت‌الله سروری، مدیر ستاد هماهنگی کانون‌های مساجد استان کرمانشاه در گفت‌وگو با ایکنا از کرمانشاه با اشاره به آیه ۱۱۹ سوره مبارکه توبه «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَکُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ؛‌ ای کسانی که ایمان آورده‌اید از خدا پروا کنید و با راستان باشید» اظهار کرد: این آیه شریفه کوتاه است، اما یک نسخه تمام‌عیار برای سعادت دنیا و آخرت انسان محسوب می‌شود. اولاً خطاب آیه با اهل ایمان است؛ یعنی کسانی که مؤمن شده‌اند، نماز می‌خوانند، روزه می‌گیرند و به حج می‌روند. در این آیه خطاب به مؤمنان آمده است که خود را به مقام والای تقوا برسانید و دست خود را در دستان صادقین قرار دهید؛ در این آیه دو دستور لحاظ شده است؛ دستور به تقوا و دستور به اینکه مؤمنان باید همراه صادقین باشند.

وی با بیان اینکه یکی از دستورات مهم قرآن کریم که در روایات بسیار بر آن تأکید شده معیت، همراهی، انس و ارتباط با ولی خدا امام برحق است، افزود: آیه شریفه ۱۱۹ سوره مبارکه توبه، ضمانت می‌کند که همراهی با صادقین انسان را به سعادت می‌رساند، چراکه همراهی با صادقین انسان را آسوده خاطر می‌کند که حتماً به مقام والای تقوا، که سعادت دنیا و آخرت است، خواهد رسید و جزء اهل نجاتی قرار می‌گیرد که پیامبر و اهل‌ بیت(ع) وعده داده است.

سروری گفت: به‌طور مثال، اگر زهیر با علاقه صرف به امام(ع) به کربلا نمی‌آمد، به سعادت نمی‌رسید؛ آنچه او را اهل نجات کرد، معیت و همراهی با امام حسین(ع) بود؛ حر نیز همین‌طور بود، اما در مقابل عبیدالله بن حر جعفی با وجود دعوت شخص امام حسین(ع) متأسفانه به‌دلیل عدم همراهی امام(ع) عاقبت‌بخیر نشد.

مدیر ستاد هماهنگی کانون‌های فرهنگی و هنری مساجد کرمانشاه تصریح کرد: بنابراین محب به اهل بیت(ع) نیمی از راه است و نیم دیگر همراهی و پیروی آنان که باعث عاقبت‌بخیری می‌شود؛ این همراهی باعث می‌شود تا قلب انسان به قلب و دل زنده سیدالشهدا(ع) پیوند بخورد و به سعادت برسد.

سروری یادآور شد: زراره از امام باقر(ع) نقل می‌کند که فرمود: «ذِرْوَةُ الْأَمْرِ وَ سَنَامُهُ- وَ مِفْتَاحُهُ وَ بَابُ الْأَشْیَاءِ وَ رِضَا الرَّحْمَنِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی الطَّاعَةُ لِلْإِمَامِ بَعْدَ مَعْرِفَتِهِ؛ بلندا و بزرگی و کلید و درب همه چیز و خشنودی پروردگار متعال بعد از معرفت، اطاعت از امام است» کسی که با اهل بیت(ع) همراه باشد، به سعادت می‌رسد و دیگر تفاوتی نمی‌کند که در عصر غیبت یا در هنگام ظهور زندگی کند.

وی افزود: اگر انسان به امام خود معرفت پیدا کند و پیش از ظهور از دنیا برود، بنا به روایات مانند کسی است که در لشکر امام زمان(عج) و حتی زیر پرچم ایشان نشسته است. در نقل دیگری از معصوم(ع) آمده است که کسی که در عصر غیبت به امام خود معرفت پیدا کند، ولو اینکه امام را ندیده باشد و به ظهور نرسد، مانند کسی است که در رکاب پیامبر(ص) به شهادت برسد؛ تمامی این نکات محورهای مهمی همچون همراهی، تبعیت و معرفت به امام را داراست و در یکی از فراز‌های بسیار زیبای زیارت اربعین آمده است: «وَ قَلْبِی لِقَلْبِکُمْ سِلْمٌ وَ أَمْرِی لِأَمْرِکُمْ مُتَّبِعٌ وَ نُصْرَتِی لَکُمْ مُعَدَّهٌ؛ و قلبم تسلیم قلب شما و امرم تابع امر شما و یاری‌ام برای شما آماده است.»

این مدرس دانشگاه اظهار کرد: همان‌طور که اشاره کردم خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَکُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ» معیت، همراهی، انس و ارتباط با ولی خدا یکی از دستورات مهم قرآن کریم است و این تعبیر سه بار در کلام وحی تکرار شده است. امام صادق(ع) می‌فرماید: «این طایفه الهی که بر همه واجب شده تا لحظه آخر به آن‌ها وصل باشند اهل‌ بیت(ع) هستند» که ارتباط با آن‌ها چهار اثر دارد که اولین اثر آن این است که انسان به مقام طهارت می‌رسد، یعنی ارتباط با ولی خدا موجب پاکی دل و زدوده شدن آثار گناه می‌شود حتی یاد و ذکر اهل‌ بیت(ع) در مجالس، نوعی ارتباط معنوی است که برکات بسیاری دارد.

سروری تصریح کرد: دومین اثر ارتباط با اولیای الهی سعادت است، در روایت است که پیامبر خدا(ص) به عمار برخی اسرار را می‌فرمود و بیان می‌کرد که پس از من، امت یکدیگر را تکفیر می‌کنند، بنابراین اگر می‌خواهی از وادی سعادت دور نشوی و سعادتمند شوی از علی(ع) جدا نشو و اگر همه مردم به سمتی رفتند و علی(ع) به سمت دیگری رفت از علی(ع) جدا نشو و عمار نیز همین کار را کرد و در همه جنگ‌ها همراه امیرمؤمنان علی(ع) بود تا به شهادت رسید.

این مدرس دانشگاه گفت: اثر دیگر معیت با ولی خدا این است که انسان را به مقام حکمت می‌رساند، همچنان که قرآن کریم درباره «اولوا الالباب» می‌فرماید، آن‌ها خردمندان و صاحبان فکر هستند و افرادی که به این طایفه وصل شوند حکمت و معرفت پیدا می‌کنند همچنین معیت با ولی خدا محبت همراه با اقتداست این معیت و همراهی با ولی خدا انسان را عاشق و ولایت‌محور و ولایت‌یاور می‌کند و باعث عشق، محبت و زنده کردن دل‌ها می‌شود.