روش قرآن در عرضه و ابلاغ مسائل بیان احکام با علل مربوط است
گروه اندیشه: کارشناس دینی گفت: روش قرآن در عرضه و ابلاغ مسائل گوناگون، این است که اصول معارف را با احتجاج و برهان مناسب و قوانین و احکام را با اشاره به مصالح و حکم و سنن جاری در اجتماع بشری با علل مربوطه بیان می‌کند.
حجت‌الاسلام محسن احمدی، کارشناس دینی در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از کرمانشاه، گفت: چنان‌که می‌دانیم روش قرآن در عرضه و ابلاغ مسائل گوناگون این است که اصول معارف را با احتجاج و برهان مناسب و قوانین و احکام را با اشاره به مصالح و حکم و سنن جاری در اجتماع بشری با علل مربوط بیان می‌کند.
وی افزود: نمونه‌های چشمگیری از بحث‌ها و از نمونه‌های این قسم امن از مکرالله است که در آیه 99 از سوره اعراف آمده است و مسبوق به ذکر دو سنت دیگر است: یکی سنت استدراج و سقوط آرام آرام درحضیض شقاوت و دوم تلازم بین اعتقادات حقه و بین مواهب الهی که به تفصیل در مقاله‌های متعددی بحث گردیده است.
حجت‌الاسلام احمدی تصریح کرد: آیات شریفه سوره اعراف، مربوط به دو سنت مذکور در بحث‌های پیش مورد استناد واقع نشده و مضافا به این‌که در ارتباط با مسأله مانحن فیه یعنی مساله امن از مکر الله است.
وی، امن از مکر«الله» و آثار تکوینی آن در منطق قرآن را اشاره داشت و گفت: مساله امن از مکرالله است وعین آن‌ها را که پنج آیه است ذکر می‌کنیم«وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّبِيٍّ إِلَّا أَخَذْنَا أَهْلَهَا بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ»،« ثُمَ بَدَّلْنَا مَکَانَ السَّيِّئَةِ الْحَسَنَةَ حَتَّى عَفَوْا وَ قَالُوا قَدْ مَسَ آبَاءَنَا الضَّرَّاءُ وَ السَّرَّاءُ فَأَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً وَ هُمْ لاَ يَشْعُرُونَ«،«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَـكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ»،«أَفَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَی أَن یَأْتِیَهُم بَأْسُنَا بَیَتاً وَهُمْ نَآئِمُونَ»،«أَوَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُرَی أَن یَأْتِیَهُم بَأْسُنَا ضُحیً وَهُمْ یَلْعَبُونَ»؛ درهیچ قریه و جامعه‌ای پیامبری نفرستادیم، مگر آن‌که(چون گردنکشی کردند) اهل آن قریه و افراد آن جامعه را به عنایت خویش با فقر و قحطی و جنگ و مصائب تادیبشان کردیم، باشد که به ضراعت و رسم عبودیت برگردند(ولی تازیانه تادیب مزبور در بازگشتشان بی اثر بود) سپس اوضاع و احوال بد و فلاکت بار آنان را به اوضاع و احوال خوب و سرشار از نعمتها تبدیل نمودیم به گونه‌ای که همه آثار فلاکت و بدبختی و ویرانی گذشته را محو نمودند و در غرقاب غفلت غنودند و گفتند این جبران تاریخ است که گاهی فقر و ویرانی و گاهی ثروت و آبادانی را موجب میشود و پدران ما طعم چنین دگرگونی در زندگی را چشیدند. پس ناگهان آنان را به کیفر کردارشان ماخوذ نمودیم درحالی که به مجاری امور شعوری نداشتند. اگر اهل قرا که پیمبر برایشان گسیل داشتیم ایمان می‌آوردند و تقوی را مراعات می‌نمودند هرآینه برکت‌های سماوی و ارضی را به رویشان می‌گشودیم.ولی پیمبران را تکذیب نمودند، به کیفر کردارشان ماخوذشان نمودیم. آیا اهل قرا و شهرای گناهکار خاطر جمع هستند که کیفر ما شبانه به سراغشان آید در حالی که خوابیده باشند، آیا اهالی قرا و شهرهای گناهکار خاطر جمعند که کیفر ما روز روشن درحال بازیگری به سراغشان آید.
حجت‌الاسلام احمدی اظهار کرد: ایمان حقیقتی است که در انسان مسئولیت و تعهد می‌آفریند و قاعده اساسی برای نظام اخلاقی و برقراری عدالت اجتماعی است.
این کارشناس تصریح کرد: در ابلاغ رسالت انسانی، گفتار و کردار مسئولیت ابدی برای انسان رقم می‌زند و یک جمله آن در طول روزگار حماسه‌ها می‌سازد.
وی افزود: نمونه‌های چشمگیری از بحث‌ها و از نمونه‌های این قسم امن از مکرالله است که در آیه 99 از سوره اعراف آمده است و مسبوق به ذکر دو سنت دیگر است: یکی سنت استدراج و سقوط آرام آرام درحضیض شقاوت و دوم تلازم بین اعتقادات حقه و بین مواهب الهی که به تفصیل در مقاله‌های متعددی بحث گردیده است.
حجت‌الاسلام احمدی تصریح کرد: آیات شریفه سوره اعراف، مربوط به دو سنت مذکور در بحث‌های پیش مورد استناد واقع نشده و مضافا به این‌که در ارتباط با مسأله مانحن فیه یعنی مساله امن از مکر الله است.
وی، امن از مکر«الله» و آثار تکوینی آن در منطق قرآن را اشاره داشت و گفت: مساله امن از مکرالله است وعین آن‌ها را که پنج آیه است ذکر می‌کنیم«وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّبِيٍّ إِلَّا أَخَذْنَا أَهْلَهَا بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ»،« ثُمَ بَدَّلْنَا مَکَانَ السَّيِّئَةِ الْحَسَنَةَ حَتَّى عَفَوْا وَ قَالُوا قَدْ مَسَ آبَاءَنَا الضَّرَّاءُ وَ السَّرَّاءُ فَأَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً وَ هُمْ لاَ يَشْعُرُونَ«،«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَـكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ»،«أَفَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَی أَن یَأْتِیَهُم بَأْسُنَا بَیَتاً وَهُمْ نَآئِمُونَ»،«أَوَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُرَی أَن یَأْتِیَهُم بَأْسُنَا ضُحیً وَهُمْ یَلْعَبُونَ»؛ درهیچ قریه و جامعه‌ای پیامبری نفرستادیم، مگر آن‌که(چون گردنکشی کردند) اهل آن قریه و افراد آن جامعه را به عنایت خویش با فقر و قحطی و جنگ و مصائب تادیبشان کردیم، باشد که به ضراعت و رسم عبودیت برگردند(ولی تازیانه تادیب مزبور در بازگشتشان بی اثر بود) سپس اوضاع و احوال بد و فلاکت بار آنان را به اوضاع و احوال خوب و سرشار از نعمتها تبدیل نمودیم به گونه‌ای که همه آثار فلاکت و بدبختی و ویرانی گذشته را محو نمودند و در غرقاب غفلت غنودند و گفتند این جبران تاریخ است که گاهی فقر و ویرانی و گاهی ثروت و آبادانی را موجب میشود و پدران ما طعم چنین دگرگونی در زندگی را چشیدند. پس ناگهان آنان را به کیفر کردارشان ماخوذ نمودیم درحالی که به مجاری امور شعوری نداشتند. اگر اهل قرا که پیمبر برایشان گسیل داشتیم ایمان می‌آوردند و تقوی را مراعات می‌نمودند هرآینه برکت‌های سماوی و ارضی را به رویشان می‌گشودیم.ولی پیمبران را تکذیب نمودند، به کیفر کردارشان ماخوذشان نمودیم. آیا اهل قرا و شهرای گناهکار خاطر جمع هستند که کیفر ما شبانه به سراغشان آید در حالی که خوابیده باشند، آیا اهالی قرا و شهرهای گناهکار خاطر جمعند که کیفر ما روز روشن درحال بازیگری به سراغشان آید.
حجت‌الاسلام احمدی اظهار کرد: ایمان حقیقتی است که در انسان مسئولیت و تعهد می‌آفریند و قاعده اساسی برای نظام اخلاقی و برقراری عدالت اجتماعی است.
این کارشناس تصریح کرد: در ابلاغ رسالت انسانی، گفتار و کردار مسئولیت ابدی برای انسان رقم می‌زند و یک جمله آن در طول روزگار حماسه‌ها می‌سازد.
