فضایل حضرت ابوالفضل العباس(ع)
گروه اندیشه: حضرت عباس(ع) یگانه سرداری است که انسانیت در دلاوری‌ها، تبعیت از مقام ولایت و امامت از جمله صفات برجسته ایشان است و آنچه که می‌خوانید گوشه‌ای از فضایلش را ترسیم می‌کند، باشد که نام و زندگی‌نامه آن سردار رشید چراغ یقین ایمان را در ذهن و زندگیمان روشن کند.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از کرمانشاه، در نگاه به قله‌های رفیع ایمان، شجاعت و وفا، چشم ما به مردی بزرگ و بی‌بدیل می‌افتد که فرزند رشید امیرالمومنین(ع) است که در فتوت و رادمردی الگویی برجسته است.
ما پیوسته دین‌باوری، باطل‌ستیزی و جان بازی را از او آموخته‌ایم، عباس بن علی(ع) این قله رفیع ایمان، شجاعت و وفا چراغی پیش پای انسان‌ها افروخته، او الگو و سرمشق است نه تنها در شجاعت و رزم‌آوری، بلکه در ایمان و معنویت، مقاومت و استواری، عبادت و شب زنده‌داری، حماسه و سلحشوری، اخلاص، آگاهی، معرفت و وفا.
فضایل حضرت ابوالفضل(ع)
حضرت عباس(ع) یگانه سرداری است که انسانیت در دلاوری‌ها و تبعیت وی از مقام ولایت و امامت و دیگر صفات برجسته‌اش برای او همانندی نمی‌شناسد.
آری او در نینوا اراده استوار و وصف ناپذیری را از خویش بروز داد و با قلبی مطمئن و آرام و عزمی استوار و پولادین سپاه خصم را در موجی از بیم و هراس فروبرد.
اما در حماسه کربلا و قیام نینوا ارجمندانی که به یاری امام حسین(ع) آمدند و به قلب سفاکان هجوم بردند هدف کار خود را صیانت از ارزش‌های الهی و ارادت نسبت به خاندان طهارت به نیکی می‌شناختند، انسان‌هایی آگاه و با بصیرت و خودساخته.
رزم‌آوران دشت طف، روح و روان و دل و ذهن خویش را به ایمان و تقوا و غیرت و حمیت آراستند و با چنین سابقه نورانی در رکاب امام خویش با جانفشانی احقاق حق کردند.
حضرت عباس(ع) یگانه سرداری است که انسانیت و دلاوری‌ها، تبعیت وی از مقام ولایت و امامت و دیگر صفات برجسته‌اش را برای او همانندی نمی‌شناسد.
این اسوه راستین ایثارگری بر اثر فداکاری و خلق شایسته در پیشگاه خداوند متعال مقامی والا و ارجمند دارد و توسل به چنین شخصیت شایسته‌ای موجب روا گردیدن حاجت‌ها و برطرف شدن گرفتاری‌هاست.
دفاع خالصانه علمدار عاشورا
دفاع خالصانه حضرت عباس(ع) و جانبازی صادقانه‌اش در رکاب امام حسین(ع) و فدا کردن تمام هستی خود در راه حق و اعتلای ارزش‌های الهی لقب دیگری برای او به ارمغان آورد و آن«فادی» بود زیرا فداکاری را به آخرین حد و مرز خود رسانید.
آن حضرت آنچه را که داشت در طبق اخلاص نهاد و به پیشگاه پروردگار تقدیم کرد امان‌نامه‌های دشمن را زیر پا نهاد و استوار و ثابت قدم مطیع امام حسین(ع) بود و با اینکه تشنگی بر او غلبه کرده بود در کنار شریعه فرات حتی قطره‌ای آب ننوشید زیرا برادرش تشنه بود و در این زمینه دیگران را بر خود مقدم داشت. و به راستی حضرت عباس(ع) مصداق این آیه قرآن است«وَیُؤْثِرُونَ عَلَی أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ؛ و این ویژگی‌ها موجب گردید که به عباس لقب مؤثر (ایثارگر) بدهند».
حضرت عباس(ع)«ظهر الاولایه» یعنی پشت ولایت نیز گفته‌اند زیرا آن سردار نینوا در دفاع از حریم ولایت چون ستونی محکم و استوار ایستادگی و تا آخرین لحظات از آرمان‌های حسینی پشتیبانی کرد.
امام هادی(ع) در زیارت ناحیه مقدسه حضرت عباس(ع) این تندیس فداکاری را«الواقی» یعنی نگهبان معرفی کرد. حراست او از کاروان به اندازه‌ای بود که خواب را از چشمان خصم ربوده و استراحت و امنیت را از آنان گرفته بود ولی اهل بیت امام حسین(ع) در پرتو اراده پولادین حضرت عباس(ع) آرامش داشتند.
حضرت عباس(ع) برای عملی کردن مقاصد مقدس امام حسین(ع) از هیچ فداکاری و تلاشی دریغ نکرد و حضورش در تمام صحنه‌ها و وقایع خلاقانه و موثر بود تا جایی که امام هادی(ع) لقب ساعی را به ایشان می‌دهند.
عباس بن علی(ع) به تمام معنا دلاوری وارسته بود، او دلبستگی خود را به دنیا و جلوه‌های آن از بین برد تا بتواند به امام حسین(ع) دل ببندد و تمام هستی خود را به پیشگاه او تقدیم کند و شیفتگی او نسبت به بردارشان به گونه‌ای بود که خود را محو او کرده بود به همین دلیل است که حضرت حجت(عج) در زیارت ناحیه او را«مواسی» لقب داده است.
حضرت عباس(ع) در هیچ شرایطی خود را بر وجود امام حسین(ع) مقدم نمی‌دانست و اصولا عظمت و صلابت عباس(ع) به برکت تابش نور مقدس سومین خورشید امامت بود، عباس(ع) در سفر به کربلا از مدینه تا نینوا لحظه‌ای از امام حسین(ع) جدا نشد و دوشادوش امام در پیشاپیش کاروان حسینی حرکت کرد.
امام حسین(ع) بارها و در مناسبت‌های گوناگون در شان عباس(ع) سخنانی را فرموده‌اند، از جمله در عصر عاشورا خطاب به عباس(ع) فرمودند: یا عباس ارکب بنفسی یا اخی، جیتی تلقاهم فتقول لهم مالکم: ای عباس، برادرم، جانم فدایت باد. بر مرکب خود سوار شو و برو ببین آنان(دشمنان) را چه شده و چرا چنین می‌کنند. دراین عبارات امام حسین(ع) با تعبیری عالی عواطف خود را نسبت به عباس(ع) ابراز می‌دارد و در واقع مقامش را می‌ستاید.
ما پیوسته دین‌باوری، باطل‌ستیزی و جان بازی را از او آموخته‌ایم، عباس بن علی(ع) این قله رفیع ایمان، شجاعت و وفا چراغی پیش پای انسان‌ها افروخته، او الگو و سرمشق است نه تنها در شجاعت و رزم‌آوری، بلکه در ایمان و معنویت، مقاومت و استواری، عبادت و شب زنده‌داری، حماسه و سلحشوری، اخلاص، آگاهی، معرفت و وفا.
فضایل حضرت ابوالفضل(ع)
حضرت عباس(ع) یگانه سرداری است که انسانیت در دلاوری‌ها و تبعیت وی از مقام ولایت و امامت و دیگر صفات برجسته‌اش برای او همانندی نمی‌شناسد.
آری او در نینوا اراده استوار و وصف ناپذیری را از خویش بروز داد و با قلبی مطمئن و آرام و عزمی استوار و پولادین سپاه خصم را در موجی از بیم و هراس فروبرد.
اما در حماسه کربلا و قیام نینوا ارجمندانی که به یاری امام حسین(ع) آمدند و به قلب سفاکان هجوم بردند هدف کار خود را صیانت از ارزش‌های الهی و ارادت نسبت به خاندان طهارت به نیکی می‌شناختند، انسان‌هایی آگاه و با بصیرت و خودساخته.
رزم‌آوران دشت طف، روح و روان و دل و ذهن خویش را به ایمان و تقوا و غیرت و حمیت آراستند و با چنین سابقه نورانی در رکاب امام خویش با جانفشانی احقاق حق کردند.
حضرت عباس(ع) یگانه سرداری است که انسانیت و دلاوری‌ها، تبعیت وی از مقام ولایت و امامت و دیگر صفات برجسته‌اش را برای او همانندی نمی‌شناسد.
این اسوه راستین ایثارگری بر اثر فداکاری و خلق شایسته در پیشگاه خداوند متعال مقامی والا و ارجمند دارد و توسل به چنین شخصیت شایسته‌ای موجب روا گردیدن حاجت‌ها و برطرف شدن گرفتاری‌هاست.
دفاع خالصانه علمدار عاشورا
دفاع خالصانه حضرت عباس(ع) و جانبازی صادقانه‌اش در رکاب امام حسین(ع) و فدا کردن تمام هستی خود در راه حق و اعتلای ارزش‌های الهی لقب دیگری برای او به ارمغان آورد و آن«فادی» بود زیرا فداکاری را به آخرین حد و مرز خود رسانید.
آن حضرت آنچه را که داشت در طبق اخلاص نهاد و به پیشگاه پروردگار تقدیم کرد امان‌نامه‌های دشمن را زیر پا نهاد و استوار و ثابت قدم مطیع امام حسین(ع) بود و با اینکه تشنگی بر او غلبه کرده بود در کنار شریعه فرات حتی قطره‌ای آب ننوشید زیرا برادرش تشنه بود و در این زمینه دیگران را بر خود مقدم داشت. و به راستی حضرت عباس(ع) مصداق این آیه قرآن است«وَیُؤْثِرُونَ عَلَی أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ؛ و این ویژگی‌ها موجب گردید که به عباس لقب مؤثر (ایثارگر) بدهند».
پرچم حسینی
در نبرد عاشورا پرچم حسینی در اختیار عباس(ع) بود، علمداری از موقعیت و اهمیت خاصی برخوردار بود و سرنگونی آن نشانه شکست قوا و موجب خرد شدن روحیه رزمندگان، او تا زمانی که دست در بدن داشت پرچم امام حسین(ع) را برافراشته نگاه داشت به همین دلیل«حامل اللوا» بود و حتی بنا بر برخی از روایات همچون عمویش جعفر طیار با کمک دو بازوی بریده‌اش پرچم را به سینه خود چسباند و اقتدار مرکز فرماندهی قوا را با اینکار حفظ کرد.حضرت عباس(ع)«ظهر الاولایه» یعنی پشت ولایت نیز گفته‌اند زیرا آن سردار نینوا در دفاع از حریم ولایت چون ستونی محکم و استوار ایستادگی و تا آخرین لحظات از آرمان‌های حسینی پشتیبانی کرد.
امام هادی(ع) در زیارت ناحیه مقدسه حضرت عباس(ع) این تندیس فداکاری را«الواقی» یعنی نگهبان معرفی کرد. حراست او از کاروان به اندازه‌ای بود که خواب را از چشمان خصم ربوده و استراحت و امنیت را از آنان گرفته بود ولی اهل بیت امام حسین(ع) در پرتو اراده پولادین حضرت عباس(ع) آرامش داشتند.
حضرت عباس(ع) برای عملی کردن مقاصد مقدس امام حسین(ع) از هیچ فداکاری و تلاشی دریغ نکرد و حضورش در تمام صحنه‌ها و وقایع خلاقانه و موثر بود تا جایی که امام هادی(ع) لقب ساعی را به ایشان می‌دهند.
عباس بن علی(ع) به تمام معنا دلاوری وارسته بود، او دلبستگی خود را به دنیا و جلوه‌های آن از بین برد تا بتواند به امام حسین(ع) دل ببندد و تمام هستی خود را به پیشگاه او تقدیم کند و شیفتگی او نسبت به بردارشان به گونه‌ای بود که خود را محو او کرده بود به همین دلیل است که حضرت حجت(عج) در زیارت ناحیه او را«مواسی» لقب داده است.
حضرت عباس(ع) در هیچ شرایطی خود را بر وجود امام حسین(ع) مقدم نمی‌دانست و اصولا عظمت و صلابت عباس(ع) به برکت تابش نور مقدس سومین خورشید امامت بود، عباس(ع) در سفر به کربلا از مدینه تا نینوا لحظه‌ای از امام حسین(ع) جدا نشد و دوشادوش امام در پیشاپیش کاروان حسینی حرکت کرد.
امام حسین(ع) بارها و در مناسبت‌های گوناگون در شان عباس(ع) سخنانی را فرموده‌اند، از جمله در عصر عاشورا خطاب به عباس(ع) فرمودند: یا عباس ارکب بنفسی یا اخی، جیتی تلقاهم فتقول لهم مالکم: ای عباس، برادرم، جانم فدایت باد. بر مرکب خود سوار شو و برو ببین آنان(دشمنان) را چه شده و چرا چنین می‌کنند. دراین عبارات امام حسین(ع) با تعبیری عالی عواطف خود را نسبت به عباس(ع) ابراز می‌دارد و در واقع مقامش را می‌ستاید.
