ریاضت برای منفعت؟!

افرادی که علوم عقلی، برای آنان کافی نیست بلکه به علوم ذوقی علاقمندند به عشق دیدن حضرت حق، آنقدر ریاضت می‌کشند تا چشم دلشان باز شود و بتوانند جمال و جلال خدا را ببینند، آن‌گاه از دیدن آن‌همه زیبایی، شیفته حضرت حق می‌شوند، چنین اشخاصی را چه به منفعت‌طلبی؟! و اینجا از مخالفان عرفان اسلامی نیز باید پرسید؛ دوست داشتن یک موجود بی‌نهایت خوب، چطور می‌تواند چیز بدی باشد؟! طبعاً هرکس خدا را دوست بدارد، خدا نیز او را دوست می‌دارد و مسلماً هر انسانی این را می‌فهمد که اگر کاری را برای کسی به دلیل دوست داشتن آن شخص انجام دهد بیشتر مورد پسند آن شخص خواهد بود تا اینکه همان کار را به دلیل کسب منفعت خودش انجام دهد.
و شگفتا از نویسنده این سطور که هر روز متون زیادی چون این متن را می‌نویسد و از تحمل هیچ مشقتی در این راه برای کسب خرده‌نانی فروگذار نمی‌کند اما روزی یکبار هم برای دور بودنش از خدا، خم به ابرو نمی‌آورد. البته مسلماً ریاضت نباید همانند اعمال برخی راهبان منجر به فاصله گرفتن از اجتماع شود بلکه بلعکس باید همراه با شدت عمل در اجتماع باشد، اما تا هدف چه باشد؟ هدف، کسب رضایت خدا باشد یا منفعت‌طلبی؟ نویسنده اعتراف می‌کند که هدفش منفعت‌طلبی است و خودش را بیشتر از خدایش دوست دارد هرچند امیدوار است مشمول رحمت خاص الهی قرار گیرد...
شهریار شریعت