سیزده فروردین، سیزده بدر یا روز طبعیت در ایران همچون رسمی دیرینه بسیاری از شهروندان را به بیرون از خانه کشانده تا پس از تعطیلات نوروزی دمی را نیز با طبیعت بیاسایند.۱۳ فرودین در سال جاری با توجه به حوادث جوی پیشآمده و به جریان افتادن سیل در بسیاری از نقاط کشور از جمله شمال شرق، غرب و جنوب غرب شاید مانند سیزدهبدرهای دیگر نباشد و بسیاری نتوانند با توجه به وضعیت موجود همچون سالیان گذشته همنشین طبیعت شوند، اما همین حوادث میتواند زنگ هوشیاری باشد برای شهروندانی که سیل امسال آنان را تهدید نکرده و میتوانند با خانواده خود هم آغوش طبیعت خداوندی شوند.
عدم توجه شهروندان به محیط زیست، تخریب خاک، شکستن و سوزاندن درختان به بهانه روشن کردن آتش و.. شاید در ظاهر تخریبهای کوچک باشد، اما از بین رفتن درختان و فرسایش خاک خود مقدمهای برای عدم مقاومت در برابر سیلابهای قوی و در نتیجه تخریب بیشتر طبیعت است.
امروزه بسیاری از کارشناسان به اثر پروانهای محیط زیست اعتقاد دارند، تخریب طبیعت در هرجایی اثر خود را در نقطه دیگری نیز میگذارد، تخریب زاگرس و خالی شدن جنگلهای بلوط که به عنوان سد محکمی در برابر گرد و غبار و سیلاب عمل میکرد امروزه اثرش را در گرد و غبار تابستانی و سیل بهار نشان داده است. حتی خشک شدن تالابها و باتلاق های بین نهرین در خاک عراق بیشترین تأثیر را در ایران دارد این همان اثر پروانهای است که محیط زیست دارد به همین دلیل نقش مسئولیت شهروندی در حفاظت از محیط زیست از اهمیت دوچندانی برخوردار میشود.
سلامت خاک و حفاظت از آن، آب و مراقبت از آن، حفظ مراتع و گونههای جانوری در کمی دقت و تلاش برای حفظ توازن طبیعت به دست میآید، عدم رهاسازی زباله به ویژه زبالههای تجزیه ناپذیر مانند بطریهای شیشهای در طبیعت که یکی از عوامل آتشسوزی در تابستانها است؛ دقت در آتش روشن کردن و خاموش کردن آن حفظ حریم رودخانهها و چشمههای آب، عدم رانندگی در چمنزارها و عدم دستکاری در خاک منطقه به بهانههای مختلف همه و همه حق طبیعت بر ما و مسئولیت شهروندی است که باید رعایت شود.
آتشی که امروز در طبیعت روشن کرده و بی مسئولیت آن را رها میکنیم فردایی نزدیک دودش به چشم ما میرود، خاکی که امروز آلوده میکنیم یا آن را دستکاری و مورد تخریب قرار میدهیم فردا بر سر ما و فرزندانمان آوار میشود و رودخانهای که حریمش را از بین میبریم غرشش جان و مالمان را با خود میبرد، چشمهای که آلوده میکنیم سال بعد بخشندگیاش را از ما دریغ میکند.
هرچه با طبیعت مهربانتر باشیم، خوان نعمت خداوندی بیشتر بر ما گشوده میشود و هرچه بر او سخت بگیریم بیشتر بر ما سخت میگیرد، طبیعت راه خود میرود و این ما هستیم که سعی در تسخیر او داریم، تسخیری که گاه خشمش را برانگیخته و همچون سیل گلستان یا دروازه قرآن شیراز راه، پل و جاده و... را قربانی میکند تا به راه خود بازگردد.
شایسته آن است که به بهانه روز طبیعت و در طبیعت یگانگی با آن را آمیخته و با غنیمت شمردن وقت در آیات خداوندی که به راحتی در برابر دیدگان نمایان کرده تأمل کنیم و در حفاظت از آنان بکوشیم، همچون پدران ما که دیروز این امانت خداوندی را نگهداشته و امروز در اختیار ما گذاشتند تا فردا آن را به دست فرزندانمان بسپاریم.
روز طبیعت احترام به طبیعت را فراموش نکنیم
انتهای پیام