برای باز کردن گره‌های زندگی از قرآن کمک بخواهید + فیلم

 

در جلسه قبل درباره این فراز از خطبه متقین گفت‌وگو کردیم که پارسایان، پاسی از شب را به تلاوت قرآن سپری می‌کنند و بر این نکته پای فشردیم که مسلمانی بی‌انس و همراهی و تبعیت از قرآن، ادعایی بیش نخواهد بود بلکه از لوازم قطعی و گریزناپذیر مسلمان، همسویی با قرآن و جاری کردن آن در زندگی است. مؤمن حقیقی کسی است که در همه افعال و اقوال، رد پایی از قرآن یافت شود.

 

امیرالمؤمنین(ع) در خطبه‌ متقین می‌فرمایند: «مَّا اللَّيْلَ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ، تَالِينَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ يُرَتِّلُونَهَا تَرْتِيلًا، يُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ وَ يَسْتَثِيرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ »: یعنی قرآن را تلاوت می‌کنند، آنچنان که شایسته تلاوت کلام پروردگار است و خودشان را در حین تلاوت، به آن حزن روحانیِ معنویِ مقدسی که آنها را از سرخوشی‌های کاذب زندگی دور می‌کند می‌رسانند و در لابه لای کلام پروردگار در جست‌وجوی درمان بیماری‌های خویش هستند. این سخن اشاره به این آیه کریمه قرآنی دارد که « وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ ۙ وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا؛ و ما آنچه از قرآن فرستیم شفا (ی دل) و رحمت (الهی) برای اهل ایمان است و ظالمان را به جز زیان (و شقاوت) چیزی نخواهد افزود» (اسراء/ 82)

 

یکی از توصیفاتی که قرآن کریم برای زندگی انسان در این دنیا دارد این است که می‌فرماید: «اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ ۖ كَمَثَلِ غَيْثٍ أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطَامًا ۖ وَفِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ ۚ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ؛ بدانید که زندگانی دنیا به حقیقت بازیچه‌ای است طفلانه و لهو و عیّاشی و زیب و آرایش و تفاخر و خودستایی با یکدیگر و حرص افزودن مال و فرزندان. در مثل مانند بارانی است که گیاهی در پی آن از زمین بروید که برزگران (یا کفار دنیاپرست) را به شگفت آرد و سپس بنگری که زرد و خشک شود و بپوسد. و در عالم آخرت (دنیا طلبان را) عذاب سخت جهنم و (مؤمنان را) آمرزش و خشنودی حق نصیب است. و باری، بدانید که زندگانی دنیا جز متاع فریب و غرور چیزی نیست» (حدید/ 20) این لهو و لعب گاهی خواسته یا ناخواسته، انسان را گرفتار سرخوشی‌ها و مستی‌های کاذب می‌کند و یکی از صدها برکات انس با قرآن، بازگرداندن انسان به وضعیت روحانی و معنوی شایسته و بایسته طبیعی خویش و خارج کردن او از این سرخوشی‌های کاذب و ناپایدار حاصل از تعلقات دنیوی است. 

 

امیرالمؤمنین(ع) در خطبه 176 نهج‌البلاغه می‌فرماید: ای مردم برای باز کردن گره‌های زندگی خود، از قرآن کمک بخواهید و برای شفای دردهای خود به قرآن پناه ببرید که در قرآن شفای بزرگترین و بدترین دردهای انسان وجود دارد و بدترین بیماری‌های روحی و جسمی که انسان را گرفتار و دل را بیمار می‌کند کفر، نفاق، سرکشی و گمراهی است.

 

همچنین امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: درمان این دردها را باید در قرآن جست و جو کرد. انسان برای بازیابی سلامتی معنوی خویش و برای حفظ این سلامتِ روحانی، باید در انس و ارتباط با قرآن مداومت داشته باشد که قرآن، نوعی مصونیت معنوی به انسان می‌بخشد و او را از بسیاری از بیماری‌های روحی و روانی و حتی جسمی مصون می‌دارد.