شعر؛ روبه‌مرگی که درمان می‌خواهد نه بزرگداشت

به گزارش ایکنا، فرهنگ و هنر و موارد مرتبط با آن چون شعر و سینما در مناسبت‌های تقویمی پررنگ هستند و نمونه آن روز ملی شعر و ادب است که مصادف است با امروز. متأسفانه این توجه در حد همین مناسبت تقویمی باقی مانده و درنهایت ممیزی محتوایی بر کتاب‌های شعری که منتشر می‌شوند که آن‌هم فقط به موارد اخلاقی و عرفی و دینی توجه شده و گاه آن‌هم نمی‌شود و موارد ساختاری و محتوای فاخر لازم در این روش جایی ندارد.

این شده که هرکسی که سرسوزنی ذوق شعر یا شعردوستی دارد با توهم خودشاعرپنداری مفرطی که این روزها حاکم است دست به انتشار کتاب چاپی یا غیرچاپی می‌زند و این روند که در سی سال اخیر به‌شدت پررنگتر شده آسیب زیادی به وجهه شعر و ریزش مخاطبان آن داشته است. اصلاً همین روند غلط چاپ کتاب به‌اصطلاح شعر با هزینه مؤلف و نه ناشر باعث شد تا در دیگر موارد مشابه نظیر داستان و ترجمه هم ناشران توقع پرداخت هزینه کتاب توسط مؤلف یا مترجم را پیدا کنند و این شد که از سویی آثار نازل به اسم شعر منتشر و باعث سردرگمی مخاطب شد و از طرفی اهل قلم دلسرد شدند و برخی از آنها برای آنکه با این قشر شبه‌مولف همسنگ و همردیف قرار نگیرند منزوی شده و قلم‌هایشان را در قلمدان فراموشی گذاشتند.

متأسفانه علیرغم حضور بیش از صد هزار شاعر صاحب کتاب و صدها هزار شاعر بی‌کتاب، هنوز تعریف درستی از شعر در دنیای امروز ادب ایران نداریم. اینکه شعر مختصاتی دارد که باید رعایت شود و این مختصات در شعر کلاسیک و نو به صورت قواعدی مبتنی بر اصول نگارش زبان فارسی باشد توسط بسیاری از بی‌هنران شاعرپندار مخدوش شده و هر یک تعریف و قوانین شخصی خود را دارند و تشویق این افراد در محافل شعرخوانی و چاپ کتاب آنها در قبال برخی ناشران خودفروش به صرف دریافت مبلغی چندبرابری، به این دیدگاه صحه گذاشته و باعث نوعی مشروعیت بخشی به این افراد شده است.

شعر امروز ایران بازتعریفی بر پایه قواعد زبانی لازم دارد و برای الک کردن سره از ناسره و برگرداندن آبروی رفته شعر، عزمی جزم و نگاهی کارشناسانه می‌خواهد. شعر خوب نیاز امروز مردم ایران در این شرایط نامناسب کرونایی و اقتصادی است تا بتواند حال آنها را خوب کند نه اینکه کلماتی که حتی در کنار هم درست چیده نشده‌اند و جمله هم نیستند، چه رسد به اینکه نام شعر به خود بگیرند، جایگزین اقلیم ادبی شود که روزگاری مایه مباهات ایرانی و جایگاه فردوسی و سعدی و نظامی بوده است.

به قلم عباس کریمی عباسی