واگویه‌هایی از عمودهای عاشقی

کسانی که از پیاده‌روی اربعین برگشتند چیزهایی به چشم دیدند که در زندگی عادی امکان دیدن آن نیست. اموری از جنس عاشقی، شفاعت و زنده نگه‌داشتن خوبی‌ها. عمودهای پیاده‌روی اربعین هر کدام راوی قصه‌ای از قلب انسان‌هایی عاشق هستند که راهی این مسیر با هدف زنده نگه داشتن یک معروف شده‌اند.

محمود همتی، از زائران اربعینی که به تازگی به بیرجند بازگشته در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی گفت: رفتن به کربلا قطعاً در پی طلب و دعاهای زیاد بود. از شوق زیارت، یک هفته قبل از رفتن به کربلا خواب دیدم با کل خانواده‌ام در حال پیاده‌روی اربعین هستم.

اربعین عطر ظهور دارد 

وی افزود: از خدا و امام حسین(ع) خواسته‌ام تا پایان عمر هر سال حداقل یک بار عازم کربلا شوم. تقدیر بود که با همسرم به کربلا برویم. آنچه از این سفر باید بگویم این است که حال و هوای کربلا عطر ظهور می‌دهد و با هر قدم زائران صدای خرد شدن استخوان‌های ظلم حقیقتاً به گوش می‌رسد.

این زائر اربعینی ادامه داد: احساس می‌کنم لشکر امام زمان(عج) از بین زائران امام حسین(ع) انتخاب می‌شوند یا می‌توان گفت سربازی امام زمان(عج)، امضای کربلا را لازم دارد. این شور حسینی عجیب است، انگار در تمام موکب‌ها امام زمان(عج) میزبانی می‌کند.

همتی اظهار کرد: پرواضح و مشخص است این میهمانی بزرگ صاحب دارد و پیام من به همه زائران این است که حضور صاحب‌الزمان(عج) را واقعا حس کرده و پس از بازگشت به زندگی عادی باز هم در هر امری او را ببینید. هر قدم را برای امام زمان(عج) و به نیابت از شهدای مظلوم امنیت، شهدای وحدت، شهدای انقلاب، شهدای دفاع مقدس، شهدای مدافع حرم و علمای اسلام که در طول تاریخ دین را حفظ کردند، برداشتم.

وی افزود: معتقدم این اتفاق بزرگ از عنایات خداوند و صاحب امر و ثمره تلاش علمای اسلام و خون شهداست و  بهترین راه برای کمک به دیگران افزایش علم معرفت و شناخت خود، نسبت به خدا، احکام دین و اهل بیت(ع) و انقلاب اسلامی و شهدا و علمای اسلام است، چراکه هر چقدر ما قوی شویم، نوری که از ما می‌تابد فضای بزرگتری را روشن می‌کند.

همتی یادآور شد: مهربانی، همراهی و هم‌صحبت شدن با نسل جدید را نیز پس از بازگشت نباید از یاد ببریم. نسل حاضر باید بدانند این راهپمایی چیست و چه اثراتی دارد. انتشار کتبی از خاطرات نیز بسیار مفید فایده خواهد بود.

سفر به کربلا؛ آرزویی دیرینه

مریم نظری، یک جوان دهه هشتادی نیز در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی با بیان اینکه توفیق دو مرتبه سفر به کربلای معلی را داشتم، اظهار کرد: سال گذشته در نزدیکی همین ایام بود که به من توفیق داده شد تا در مراسم بزرگ پیاده‌روی اربعین به همراه پدر و مادرم شرکت کنم. امسال نیز وقتی متوجه این موضوع شدم، سراسر وجودم را احساس شادی فرا گرفته بود.

وی افزود: احساسم همانند تشنه‌ای بود که در وسط بیابان به نهر آب خنک و گوارایی رسیده باشد. هنگامی که در حال حرکت به سمت مرز بودیم، احساس بی‌قراری در من بیشتر می‌شد، از دیگران می‌پرسیدم که چقدر دیگر تا کربلا مانده است. خودم را در بین زائران عاشق اباعبدالله(ع) تصور می‌کردم و همراه آنان در ذهنم گام برمی‌داشتم.

نظری بیان کرد: از مرز خارج شدیم؛ ابتدا به سمت نجف اشرف حرکت کردیم و بعد از دیدار و زیارت مرقد حضرت علی(ع) عازم کوفه شدیم و پس از آن، در مسیر طریقُ العُلما پیاده‌روی خود را آغاز کردیم و قدم قدم به سمت کربلا در حال حرکت و نزدیک شدن بودم.

وی افزود: در مسیر شاهد کودکان خردسال عراقی بودم که با چه اشتیاقی از زائران اباعبدالله(ع) را پذیرایی می‌کردند؛ یکی با نوای «ماء بارِد»(آب سرد) و به یاد شهید تشنه لب امام حسین(ع)، آب تعارف می‌کرد، دیگری در وسط مسیر ایستاده بود و سینی مملو از خرماهای تازه در دست داشت و آن یکی تنها با تعارف دستمال کاغذی ارادت و علاقه خود را نسبت به سیدالشهدا(ع) ابراز می‌کرد.

نظری ادامه داد: گاهی اوقات در مسیر، افراد با مذاهب و عقاید مختلف نظرم را به خود جلب می‌کردند. مسیحی، هندی، پاکستانی و سایر مذاهب. آن‌ها با رسم و رسومات و زبان محلی خود برای امام حسین(ع) عزاداری می‌کردند. همه اینها تنها نشان‌دهنده یک امر بود «حُبُّ الحُسَينِ يَجمَعُنا»، این عشق به اباعبدالله(ع) است که ما را دورهم جمع کرده است.

وی با بیان اینکه بعد از پیمودن مسیر عاشقی و ورود به شهر کربلا، به دیدن اباعبدالله الحسین(ع) رفتیم، تصریح کرد: وقتی که وارد بین‌الحرمین شدیم چشم‌هایم غرق در اشک شد و شروع به گریه کردم. تصویر زیبای پرچم قرمز رنگ گنبد اباعبدالله(ع) در ذهن و قلبم حک شد و من به آرزوی دیرینه خود رسیدم.

نظری با بیان اینکه امیدوارم هر سال در برگزاری هرچه باشکوه‌تر مراسم اربعین حسینی تلاش کنیم و راه امام حسین(ع) را ادامه دهیم، این نکته را به یاد داشته باشیم که «کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا»، افزود: وقتی عشق به امام حسین(ع) در قلب و روح‌مان ریشه کرده باشد دیگر سختی‌های راه، أحلی من العسل خواهد شد.

وی یادآور شد: زنده نگه‌داشتن یاد امام حسین(ع) و اهل بیتشان از طریق برگزاری و شرکت در مراسم عزای سیدالشهدا(ع)، نقل روایات، جلسات آشنایی با کتاب‌های مرتبط با واقعه عاشورا، تفهیم و تبیین پیام عاشورا و همچنین رونق و ترویج برگزاری مراسم عزاداری خانگی ممکن خواهد بود.

این حس و حال را برای باقی روزها نیاز دارم

بهمن علیزاده، دیگر زائر حسینی نیز به خبرنگار ایکنا گفت: فرهنگی که از طریق پیاده‌روی اربعین منتقل می‌شود بسیار اثرگذارتر از هزاران حرف در سخنرانی و در کتاب است. این فرهنگ باید زنده بماند تا بسیاری از خوبی‌ها نفس بکشد.

وی افزود: وقتی به عمودهایی که پی در پی گذراندم فکر می‌کنم شوقی وصف‌ناپذیر وجودم را فرامی‌گیرد که قابل قیاس با هیچ ذوقی در زندگی من نیست و من نه تنها برای زیارت که برای زنده نگه‌داشتن منشأ خوبی‌ها به عراق سفر کرده بودم. این قدم‌ها مقدس بود و من هر قدم را با ذکر خداوندی همراه کردم.

علیزاده یادآور شد: به یاد شهدا و همه آنان که التماس دعا گفتند قدم برداشتم. می‌دانم امام حسین(ع) می‌شنود و می‌بیند و شافی همه ما خواهد بود. این شفاعت و حس و حال خوب را برای باقی روزهای سال زندگی خود نیاز دارم.