هرچند آخوند خراسانی دارای نوآوریهایی در نظریات و انشای احکام بود، اما جایگاهش در پیشرفت فقه سیاسی بهدلیل تدوین نکردن رسالهای مستقل در حوزه سیاست و پراکندگی آرای وی در میان آثار فقهی اصولی و احکام سیاسی و نیز ناکامی عملی او در نهضت مشروطه، کمتر مورد بررسی قرار گرفت.